Fusibilia refractaria parum cementosa cum fusibilibus refractariis aluminatis traditis comparantur. Quantitas cementi addita in fusibilibus refractariis aluminatis traditis plerumque est 12-20%, et quantitas aquae additae plerumque est 9-13%. Propter magnam quantitatem aquae additae, corpus fusum multos poros habet, non densum est, et firmitatem humilem habet; propter magnam quantitatem cementi additi, quamvis altiores firmitates temperaturae normalis et humilis obtineri possint, firmitas minuitur propter transformationem crystallinam aluminatis calcii ad temperaturas medias. Manifestum est CaO introductum cum SiO2 et Al2O3 in fusibili reagiens, quasdam substantias puncti liquefactionis humilis generat, quod deteriorationem proprietatum materiae ad temperaturas altas ducit.
Cum technologia pulveris subtilissimi, additiva altae efficaciae et gradatio particularum scientifica adhibentur, cementi contentum in forma fusa ad minus quam 8% et aquae contentum ad ≤7% reducitur, et forma fusa refractaria seriei cementi humilis praeparari et in massam adduci potest. Contentum CaO ≤2.5% est, et indices functionis eius plerumque eos formarum fusarum refractariarum cementi aluminati superant. Hoc genus formae refractariae bonam thixotropiam habet, id est, materia mixta formam certam habet et cum parva vi externa fluere incipit. Cum vis externa remota est, formam obtentam retinet. Ergo, etiam forma fusa refractaria thixotropica appellatur. Forma fusa refractaria autofluens etiam forma fusa refractaria thixotropica appellatur. Huic categoriae pertinet. Significatio accurata formarum fusarum refractariarum seriei cementi humilis adhuc nondum definita est. Societas Americana pro Probationibus et Materiis (ASTM) formas fusas refractarias secundum contentum CaO definit et classificat.
Densitas et magna fortitudo inter praecipuas proprietates lapidum refractariorum seriei parvi cementi continentium numerantur. Hoc utile est ad vitam utilem et efficaciam producti augendam, sed etiam difficultates coquendo ante usum affert, id est, infusio facile fieri potest nisi quis in coctione caute adhibeatur. Phaenomenon rupturae corporis fortasse refusionem saltem requiret, vel salutem personalem operariorum circumstantium in casibus gravibus periclitari potest. Quapropter, variae nationes etiam varia studia de coctione lapidum refractariorum seriei parvi cementi continentium perfecerunt. Praecipuae mensurae technicae sunt: per formulationem curvarum furni rationabilium et introductionem optimorum agentium antiexplosivorum, etc., hoc efficere potest ut aqua lapidum refractariorum leniter eliminetur sine aliis effectibus secundariis.
Technologia pulveris ultrafini est technologia clavis pro materiis refractariis seriei humilis cementi (plerumque pulverum ultrafinium in ceramicis et materiis refractariis adhibitorum nunc inter 0.1 et 10 μm sunt, et praecipue funguntur ut acceleratores dispersionis et densificatores structurae. Illa particulas cementi valde dispersas sine flocculatione facit, illa vero microporos in corpore infundente plene implet et robur auget.
Inter genera pulverum subtilissimorum quae nunc vulgo adhibentur sunt SiO2, α-Al2O3, Cr2O3, et cetera. Area superficialis specifica pulveris micro-SiO2 est circiter 20m2/g, et magnitudo particularum eius est circiter 1/100 magnitudinis particularum cementi, ita bonas proprietates implendi habet. Praeterea, pulveres micro-SiO2, Al2O3, Cr2O3, et cetera etiam particulas colloidales in aqua formare possunt. Cum dispergens adest, stratum duplex electricum imbricatum in superficie particularum formatur ad repulsionem electrostaticam generandam, quae vim van der Waals inter particulas superat et energiam interfaciei minuit. Adsorptionem et floculationem inter particulas impedit; simul, dispergens circa particulas adsorbetur ad stratum solventis formandum, quod etiam fluiditatem fusibilis auget. Hoc etiam unum e mechanismis pulveris subtilissimi est, id est, pulverem subtilissimum et dispergentes idoneos addere consumptionem aquae fusibilium refractariorum reducere et fluiditatem augere potest.
Firmitas et induratio cementi refractarii parvo cemento continentis ex actione coniuncta nexus hydrationis et nexus cohaesionis oriuntur. Hydratio et induratio cementi aluminatis calcii praecipue ex hydratione phasium hydraulicarum CA et CA2 et ex processu accretionis crystallinarum hydratorum earum oriuntur, id est, cum aqua reagunt ad formandum CAH10, C2AH8 hexagonales lamellas vel acusformes. Producta hydrationis, ut crystalla cubica C3AH6 et gelata Al2O3аq, deinde structuram condensationis-crystallizationis interconnexae per processus curationis et calefactionis formant. Agglomeratio et nexus fiunt pulveri SiO2 ultrafino activo particulas colloidales formanti cum aqua occurrit, et iones lente dissociatos ab additivo addito (id est substantia electrolytica) occurrit. Quia caricae superficiales utriusque oppositae sunt, id est, superficies colloidis iones contra adsorptos habet, quod potentiale £2 minuitur et condensatio fit cum adsorptio "punctum isoelectricum" attingit. Aliis verbis, cum repulsio electrostatica in superficie particularum colloidalium minor est quam attractio eius, nexus cohaesivus ope vim van der Waals fit. Postquam materia refractaria cum pulvere silicae mixta condensatur, greges Si-OH in superficie SiO2 formati siccantur et in pontem dehydrantur, structuram reticulatam siloxani (Si-O-Si) formantes, ita durescentes. In structura reticulata siloxani, nexus inter silicium et oxygenium non minuuntur cum temperatura crescit, ita etiam robur crescere pergit. Simul, ad altas temperaturas, structura reticulata SiO2 cum Al2O3 in ea involuto reagebit ad mullitem formandam, quae robur ad medias et altas temperaturas augere potest.
Tempus publicationis: XXVIII Februarii, MMXXIV
